Piet van den Bosch: 'Het zit in je genen'

Piet wist al jong dat hij ook molenaar wilde worden. 'Ik hoef niks te leren op school, dacht ik vroeger, ik word later toch molenaar. De meester zei een keer tegen mij dat ik op moest letten, want ik moest later toch de windrichting kunnen berekenen en dat soort zaken. 'Man, waar heb je het over', dacht ik toen. Want de wind hoef je niet te berekenen, dat voel je gewoon, dat weet je gewoon.'

Van eind jaren ’60 tot zijn pensioen in 2009 was hij molenaar van de Bovenmolen in Aarlanderveen. Destijds waren de molenaars in dienst van het polderbestuur van de Drooggemaakte Westzijde en het contact met de boeren uit de polder verliep vroeger niet altijd even soepel. 'Sommige boeren willen je molen bij wijze van spreken in de brand steken omdat er teveel wordt gemalen. Dan klagen ze, terwijl het water precies op het polderpeil zit. En het was natuurlijk altijd de schuld van de molenaar.'

'Als je een week voor de poldervergadering in Aarlanderveen kwam, dan hoorde je het al. Boeren die dingen zeiden als: "Ik zal ze eens even een poepie laten ruiken", "Ik zal eens effe dit gaan zeggen", "zijn ze nou helemaal belazerd… enzovoort". Als er dan op de vergadering werd gevraagd of er nog vragen waren en het een klein beetje uit de klauwen dreigde te lopen dan schorste de voorzitter of de secretaris de vergadering even en ging juffrouw Annie met een consumptie rond. Als het heel erg was dan kregen ze nog een tweede borrel.'

Een poldermolen is wel even wat anders dan een korenmolen, aldus Van den Bosch. 'Een poldermolen vraagt opperste concentratie. Ik vergelijk het vaak met een Formule 1-wagen. Je bent de hele dag met de molen in de weer: gaat het niet te hard, waarschuwt 'ie niet. Soms tot ’s avonds 11 uur, tot er afgebeld wordt. Dan loopt de molen de hele dag net tegen het zwichten aan, maar ja, je hebt een polder met water en het waait, dus het moet gebeuren. Het vraagt uiterste concentratie, maar het zit in je genen.'

Lees het hele verhaal van Piet van den Bosch (PDF)