Leeuwenhorst Noordwijkerhout

Laat je verrassen door de mix van weiden en parkachtige natuur met statige beuken en eiken, hakhoutbos en vijvers. Wandelen over het landgoed Nieuw Leeuwenhorst is rustgevend. Grote groepen buitensporters, fietsers, brommers en paarden mogen er niet in, je hebt hier het rijk alleen. In het voorjaar ruik je de hyacinten van de bollenvelden naast het bos. 

Het 17e eeuwse Nieuw Leeuwenhorst ligt op de strandwal in Noordwijkerhout direct naast de bollenvelden. Al op de ruime parkeerplaats merk je dat je hier op een statig landgoed bent. Het koetshuis bij de entree is werkelijk prachtig. Let op de paardenhoofden aan de gevel.

Sla je voor het koetshuis rechtsaf (noordoostelijk) dan kom je in een wild, jong bos terecht. Het is opnieuw aangeplant nadat de Duitse bezetter het oude bos in de Tweede Wereldoorlog had gekapt bij de aanleg van de Atlantikwall. Ze wilden een vrij schootsveld hebben. Ook sloopten ze om die reden het oude landhuis dat hier heeft gestaan. De grote waterpartij die er ligt, is een overblijfsel van de tankgracht uit die tijd. De kale vlakte en de ‘tankgracht’ zijn nu overgenomen door jonge bossen met bosvegetatie zoals braam, kamperfoelie en lijsterbes. Een eldorado voor vogels en kleine zoogdieren.

Sla je linksaf (zuidwestelijk) dan toont het landgoed zijn deftige gezicht: oeroude bomen en lanen herinneren duidelijk aan de allure van weleer. Op dit oude gedeelte van Nieuw Leeuwenhorst vind je ook de Koepelberg. Een duidelijk herkenningspunt en een markant overblijfsel uit het verleden. Bezoekers die ooit met de trekschuit op bezoek kwamen, moesten uitstappen als ze bij Noordwijkerhout “une petite montagne” zagen “et une maisonnette au dessus de la dite montagne“. Een klein bergje met een klein huisje er op. De bezoekers wisten dan dat ze op Nieuw Leeuwenhorst waren aangekomen. Er is nog een oude moestuin, op het veldje er tegenover mag je met toestemming van het Zuid-Hollands Landschap kamperen. Het sanitairgebouwtje en een beschutte picknickplaats vind je naast de moestuin.

Al verder wandelend moet je vooral die rijke historie op je in laten werken. De prediker Willibrord stichtte hier in de buurt al rond 700 een kerkje dat in 1261 was uitgegroeid tot de Abdij van Leeuwenhorst. Na de verwoesting in de Tachtigjarige Oorlog werd dit een ‘buitenplaats’ voor gefortuneerden die ‘s zomers de ongezonde stad ontvluchtten. Zoals de Dijckenburch zich nu in de vijver spiegelt, zo zagen deze welgestelden het ook! Alleen mocht het gewone volk hier toen natuurlijk niet komen.

Vanaf de zeventiende eeuw werd het landgoed na iedere verkoop verder verfraaid en kreeg steeds meer allure. Er kwam een omhaagde tuin met beelden in nissen, fraai gesnoeide heggen en ‘Franse’ pilaarvormige struiken. Er volgden ‘boomgaarden, Laanen, Cingels bepootingen en de beplantingen’. Overal in het bos zie je nog resten van vroeger. Zoals de aarden wallen die vroegere veldjes een akkertjes omzoomden. Met de uitkijkheuvel en de tuin waar die op uitkijkt naderde het landgoed omstreeks 1800 zijn vervolmaking.

In de twee eeuwen daarna trad er een langzaam voortschrijdend verval in. Wisselende eigenaren, brand en oorlog trokken hun sporen over het landgoed. Op dit moment wordt het parkachtige deel rond de Spiegelvijver in zijn oude luister hersteld. Het schelpenpad, de lage rododendrons: het doet allemaal nog kakelvers aan. Nog een paar jaar en dan is het hier weer zoals in lang vervlogen tijden. In andere delen van het bos laat het Zuid-Hollands Landschap de natuur juist ongestoord zijn gang gaan. Hier is het niet de mens die het landschap vormt, maar schapen die er in de winter grazen. Dat zorgt voor de grote diversiteit aan planten.

Het is het dubbele gezicht van Nieuw Leeuwenhorst, dat dit gebied zo interessant maakt voor een lekkere wandeling.