Geschiedenis van de gemeente Maassluis

Vroege geschiedenis

Maassluis is omstreeks 1340 ontstaan als nederzetting bij een sluis in een zeewering tussen de Noordzeekust en Rotterdam. Vermoedelijk was ‘Maeslantsluys’ een snel groeiende nederzetting van enig belang, want in 1365 was er al een veerverbinding met Brielle. Maeslantsluys, dat bestuurlijk onder Maasland viel, werd in 1614 een zelfstandige gemeente en kreeg in 1814 stadsrechten. De zee was de voornaamste bron van inkomsten voor de inwoners. In de zestiende eeuw kreeg de in Maassluis gevestigde haringvisserij een enorme impuls door de grote vraag naar zoute haring in het Oostzeegebied. Naast de haringvisserij waren ook de visserij op zalm, kabeljauw en schelvis van groot belang.

Achteruitgang eind achttiende eeuw

In het vissersdorp Maassluis was vrijwel de gehele bevolking werkzaam in de visserij of  de daaraan gerelateerde handel en nijverheid. Zo kende het dorp een groot aantal zeil- en scheepmakers en touwslagers. Vanaf het derde kwart van de achttiende eeuw kreeg Maassluis echter te maken met een periode van teruggang. Het aantal schepen nam af en de werkgelegenheid verminderde. Armoede onder de bevolking was het gevolg.

Impuls Nieuwe Waterweg

De opening van de Nieuwe Waterweg in 1872 vormde een nieuwe impuls voor de economische opleving van Maassluis. Door de nieuwe verbinding met zee maakte de sleepvaart in Maassluis een grote bloei door. Daarnaast werd Maassluis een belangrijk knooppunt voor de maritieme berichtgeving langs de Nieuwe Waterweg. Ook kwamen vissersschepen uit Scheveningen naar Maassluis om er hun lading te lossen: tot 1904 had Scheveningen namelijk geen eigen haven. In de twintigste eeuw verdween de visserij echter vrijwel geheel uit Maassluis, onder andere door een zwakke concurrentiepositie. Vanaf de jaren dertig werd de industrie een belangrijke werkgever, waardoor de bevolking weer snel toenam, tot een kleine 32.000 inwoners tegenwoordig.